Van de voorzitter: een kijkje vooruit en een terugblik

Op vrijdagavond 3 oktober togen penningmeester Dick Louwman en ik naar Uitgeest. De bijzondere reden van die tocht, was een concert was van Carpenter Concerts in de Dorpskerk van Uitgeest. Beiden waren er nog nooit geweest; het was stormachtig en het regende af en toe, maar in de kerk was het droog en er was geen geluid van buiten te horen.

De toren stamt al uit de 14^e eeuw en is, samen met de kerk, een Rijksmonument. Het schip stamt uit de 15^e eeuw en bevat resten van een ouder dwarspand. Aldus Wikipedia.
Het transept ontbreekt, hoewel aan één kant een kleine uitbouw aanwezig is, groot genoeg om banken neer te zetten.
Opvallend is dat op plaatsen waar de rieten stoelen voor bezoekers staan, wie kent ze nog van de Oosterkerk, zich geen zerken bevinden, maar houten platen. De vloer voelde een beetje verwarmd aan, een bijzonder prettig gevoel. Mooie radiatoren stonden tegen de muren opgesteld.

Natuurlijk keken Dick en ik naar de muren; dat ziet er goed uit, konden wij concluderen. Echter, toen wij in de pauze de muren van dichtbij bekeken, ontdekten wij toch flinke barsten in de kalklagen. De laatste restauratie was in 2010.
Het orgel was gebouwd door P. Flaes en werd in 1869 in gebruik genomen en zou ook door Gerard Leegwater, de bespeler van het kist-orgel, gebruikt worden.

Vooruitkijken
De muziekgroep Carpenter bestaat uit vijf personen, behalve de al genoemde pianist, een 19-jarige sopraan met een fanatische stem: Louise Jones. Naast haar op het podium stond een forse Rob Petri, bariton en countertenor. Een pracht combinatie! Daarnaast bestond het kwintet uit: violister, Erna Sommer en cellist Frank Rutgers.

Op het repertoire stond onder andere een cantate van Johann Sebastian Bach, werk van Henri Purcell, delen van het Stabat Mater van Giovanna Battista Pergolesi en stukken uit het Requiem van Gabriel Fauré.

De afgevaardigden van het bestuur waren zeer onder de indruk van hun  optreden en dat belooft dus veel goeds op 21 december, want komt de groep naar de Oosterkerk voor een mooi concert.
De eeuwenoude kerk is prachtig versierd om helemaal in de kerstsfeer te komen! Aldus de vooruitblik op hun flyer. Dick en ik kijken er nu al naar uit!
Toen wij de kerk verlieten, waren wij nog getuige van het aansnijden van de verjaardagstaart van de inmiddels 20 jaar geworden Louise.

Terugkijken
Op zondagmiddag 5 oktober organiseerde de Stichting Acara Vita Nova een heus Anklung-concert. De grote man achter deze organisatie is tevens vrijwilliger in de Oosterkerk, namelijk Franklin Biri. Het programma bestond uit drie onderdelen. Als eerste traditionele Indische dansen onder leiding van Leni Landweer-Maleni, een Angklung concert en een workshop

In de pauze konden de gasten zich laven aan typisch Indische snacks. En na de pauze was een hoofdrol weggelegd voor de Angklung. Ik heb jaren lang zo’n exemplaar op mijn kamer gehad, meegenomen na een reis door Indonesië.
Een Angklung is muziekinstrument gemaakt van bamboe. Als je het voorwerp heen en weer beweegt, maken de kokers een apart geluid van bamboe op bamboe.
Ik wist niet dat de toonhoogte per exemplaar verschilt. De aanwezigen konden, nadat de echte artiesten hun voorstelling hadden gegeven, ook zelf aan het werk.
Begeleid door achtergrondmuziek en door het aanwijzen van een getal op een bord, moesten de gasten als hun nummer aangewezen werd, hun instrument heen en weer bewegen. Zo ontstond een harmonisch lied.
Het gekozen nummer was dat van Elvis Presley: love me tender. Ik had zijn lied  nog nooit op deze manier horen vertolken.

Het was een gezellige middag. Jammer dat niet meer mensen de weg naar de Oosterkerk hadden gevonden, want nu moesten of konden sommige gasten twee Angklungs heen en weer bewegen.

Een van danseressen was geboren in Japan, maar was al op jonge leeftijd naar Indonesië verhuisd. Daar had zij het dansen en de taal geleerd. Zij werkte op een kantoor waar beide talen gesproken werden naast het Nederland s en Engels. Verhuizen kan iets extra kan brengen!
Een andere danseres was geboren in Makassar en zij studeert op de Landbouw Hogeschool in Wageningen. Dat daar de voertaal Engels is, blijkt wel uit het feit dat zij na een jaar in Nederland te wonen, een beperkte kennis van het Nederlands heeft.
Niet iedereen is gelukkig het zelfde. Na een jaar zou ik het Indonesisch ook nog niet machtig zijn…

Eddy Boom
Voorzitter